Σοφία Κουμαριανού(PC) Συγγραφέας παιδικών βιβλίων:  «Η τέχνη είναι παντοδύναμη»

Η συναπόφοιτος μας Σοφία Κουμαριανού γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Γαλλική Γλώσσα και Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Στη συνέχεια ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Λογοτεχνία, στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ, στη Γαλλία. Μιλάει τρεις ξένες γλώσσες: γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά. Παράλληλα με την εργασία της ασχολείται με το θέατρο, την ποίηση και τη λογοτεχνία.

Από τις εκδόσεις Οσελότος κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο της «Η πριγκίπισσα Σταλαχτίτα και το μαγικό λουλούδι».

-Σοφία, τι είναι η τέχνη για εσάς;

-Θεωρώ την τέχνη ένα γέννημα, ακριβώς όπως το ορίζει και η ρίζα της ίδιας της λέξης. Στα μάτια μου πρόκειται για μια αρχική ιδέα που παίρνει μορφή- λέξεις, σχήμα, νότες, χρώματα- μετά από την διαδικασία της υλοποίησης. Η τέχνη είναι ένα δημιούργημα, ένα πόνημα στο οποίο ο δημιουργός -ζωγράφος, συγγραφέας, λογοτέχνης, γλύπτης, μουσικός ή όπως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί ένας άνθρωπος που καλλιτεχνεί- έχει αφιερώσει χρόνο, κόπο, πολλές φορές την ίδια του την ύπαρξη στην μεταφορά της αρχικής ιδέας από την σύλληψη στην πραγματοποίηση. Με την δημιουργία ο καλλιτέχνης βγάζει την ιδέα του από το μυαλό του και την εκθέτει στην κοινή γνώμη.

Η τέχνη, η ιδέα και η έμπνευση είναι μοναδικές συνειρμικές διαδικασίες που αποσκοπούν στο να οξύνουν τον νου, να ξυπνήσουν τις αισθήσεις, να προκαλέσουν συναισθήματα, ακόμα και να δημιουργήσουν τάσεις, να προκαλέσουν αντιδράσεις ή να καθοδηγήσουν και να πλάσουν χαρακτήρες. Η τέχνη είναι παντοδύναμη και η παντοδυναμία της αυτή είναι το βασικό της χαρακτηριστικό. Για να αντιληφθούμε την παντοδυναμία της αυτή, αρκεί να αναλογιστούμε τον ρόλο της μουσικής, της λογοτεχνίας, του θεάτρου σε δύσκολους για τον άνθρωπο καιρούς.

-Μιλήστε μας για κάποιες στιγμές ξεχωριστές από τα σχολικά σας χρόνια στο Pierce.

-Όλες οι στιγμές μου ήταν ξεχωριστές και δυνατές στο Pierce. Η κλίση που είχα πάντα προς της λογοτεχνία ενισχύθηκε ιδιαίτερα με την λογοτεχνία στα αγγλικά. Κρατώ τον χορό της αποφοίτησής μας, τα γέλια μας στους διαδρόμους, τις φωτεινές τάξεις του, το μοναδικό του θέατρο, τις αίθουσες των καλλιτεχνικών, τις τηβέννους μας, τις εκδρομές μας, την βιβλιοθήκη, όπου από νωρίς έμαθα πως αναζητάς την κατάλληλη βιβλιογραφία, τα γήπεδα και φυσικά την πισίνα μας…

–Τι εφόδια σας έδωσε το Σχολείο μας τόσο για τη ζωή σας, όσο και για την τέχνη;

-Δεν θα αναφερθώ εκτενώς στο εκπαιδευτικό έργο του Κολλεγίου. Η εκπαιδευτική αξία του Pierce, νομίζω πως είναι αδιαπραγμάτευτη. Πρόκειται για ένα σχολείο πολύπλευρης γνώσης, πολυδιάστατης εκπαίδευσης, όπου η πληροφορία περνάει από τον εκπαιδευτικό στον μαθητή με την πιο τεκμηριωμένη, εμπλουτισμένη και όμορφη μορφή της. Θα μείνω στον ρόλο του σχολείου ως φορέα της φράσης ‘Non ministrare sed ministrare: Να μην δέχεσαι να υπηρετείσαι, αλλά να υπηρετείς’. Το σχολείο μας μάς γαλούχησε με αυτή την φιλοσοφία. Ίσως η ανωριμότητα της εφηβείας μας να μας εμπόδιζε να το δούμε τότε, στα χρόνια όμως που ήρθαν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε η φράση αυτή.

Το Pierce σε ετοιμάζει όχι για να υπηρετείς δουλοπρεπώς, αλλά για να κρατιέσαι ταπεινός όταν η προσωπικότητα και η νόησή σου υπηρετούν την κοινότητα, τον κόσμο. Είναι αυτό που λένε στα Γαλλικά “qu’on ne prend pas la grosse tête”, να παραμένουμε ταπεινοί σαν άνθρωποι όταν το έργο μας ξεχωρίζει και μεγαλουργεί.

Πρόσφατα διάβασα μία δήλωση του President Horner για το νέο άνοιγμα του σχολείου στη πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Συγκράτησα την φράση “educating the whole child”. Εγώ αυτό είδα ότι κάνει το σχολείο και οι άνθρωποι που το υπηρετούν. Καλλιεργεί την ολότητα της προσωπικότητας, τα ταλέντα, τις κλίσεις, δίνοντας ευκαιρίες μέσα σε ένα απερίγραπτα όμορφο σχολικό περιβάλλον.

Το σχολείο προετοιμάζει για την κοινωνία με τον καλύτερο τρόπο. Αναγνωρίζει τα παιδιά και τα επιτεύγματά τους, καθώς το ίδιο αναγνωρίζεται και ως προσόν αδιαπραγμάτευτο στο βιογραφικό αυτών.

Νιώθω και ένιωθα απίστευτη νοσταλγία για το σχολείο. Η μετάβαση από το περιβάλλον του camp στο πανεπιστήμιο με είχε ξαφνιάσει απίστευτα θυμάμαι. Το νοσταλγώ ακόμα στ’ αλήθεια το σχολείο. Και κάθε μέρα που περνά -ειδικά τώρα που εργάζομαι κι εγώ στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης- μου λείπει ακόμα πιο πολύ. Δεν έχω παρά να ευχαριστήσω τους γονείς μου για την επιλογή του σχολείου και τους ανθρώπους που εργάζονται ακούραστα πίσω από τις πύλες του και με το έργο τους έκαναν και κάνουν το σχολείο μοναδικό στο είδος του.

-Χρησιμοποιείτε διαφορετικά καλλιτεχνικά μέσα έκφρασης θέατρο, ποίηση και λογοτεχνία. Πώς αυτά αλληλοεπιδρούν στη δουλειά σας;

-Όλα αυτά για μένα είναι τέχνη. Τέχνη στην πιο διαυγή και μεστή μορφή της. Το θέατρο που αγαπώ με βοηθά στο να εκφράζω τις σκέψεις των βιβλίων μου. Η ποίηση είναι για μένα ένα από τα μεγαλύτερα εκφραστικά επιτεύγματα. Ο δουλεμένος λόγος, ο στίχος που έχει την δύναμη να εκφράζει συναισθήματα, να δημιουργεί μελωδία, χωρίς μουσική. Όσο για την λογοτεχνία, πώς μπορώ να μην θαυμάσω την δύναμη του λόγου να έχει τόσες ερμηνείες όσες είναι και οι αναγνώστες της; Όλα αυτά τα μέσα έκφρασης με βοηθούν να πλάθω τους ήρωές μου, να τους δίνω μορφή ώστε να εκφράσουν τις δικές μου ιδέες και προβληματισμούς για τον κόσμο γύρω μας.

-Μιλήστε μας για το βιβλίο που εκδώσατε με τίτλο “ Η πριγκίπισσα Σταλαχτίτα και το μαγικό λουλούδι ”

-Η Σταλαχτίτα είναι το πρώτο μου βιβλίο. Είναι ένα παραδοσιακό παραμύθι που χρησιμοποιεί το μοτίβο της διδαχής μέσα από το μοντέλο της αλαζονείας, του λάθους δηλαδή, της απαξίωσης και έπειτα της κορύφωσης και της λύσης από αυτό που υποτίμησες. Η Σταλαχτίτα έχει όλα τα αρνητικά μας χαρακτηριστικά, την αλαζονεία και την έπαρση που ξεφεύγει από το μέτρο και την κάνει μία κακιά πριγκίπισσα που αγνοεί το λουλούδι που δεν της αρέσει. Έπειτα όμως, όταν η ανάγκη την κάνει να δει το λουλούδι διαφορετικά, με άλλα μάτια αναγνωρίζει το λάθος της, επανορθώνει και η έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Η Σταλαχτίτα παίρνει ένα μάθημα.

Πρόκειται για ένα μικρό παραμύθι με ένα μεγάλο μάθημα και μία μεγάλη αλήθεια που πρέπει να γνωρίζουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι. Όλες αυτές οι ιδέες και ο χαρακτήρας της Σταλαχτίτας καθώς και του ταπεινού κηπουρού που πρωταγωνιστεί, έχουν αποδοθεί με καταπληκτικά χρώματα και σχέδια, που αποτυπώνονται στα μάτια και στον νου των παιδιών. Η Σταλαχτίτα ήταν η αρχή μίας όμορφης ιστορίας, αυτή της συγγραφής, που με έβαλε στον κόσμο των παραμυθιών και όμορφα με οδηγεί και με συντροφεύει πάντα.

-Άλλα βιβλία που έχετε εκδώσει;

Έχω εκδώσει επίσης άλλα δύο βιβλία. Το δεύτερο μου ονομάζεται ‘Η Μπιζού και οι επτά συμφορές’, από τι εκδόσεις Οσελότος. Έχω εκδώσει επίσης ένα γαλλικό παραμύθι για παιδιά που έρχονται από μικρή ηλικία σε επαφή με την γαλλική γλώσσα, ονομάζεται ‘Paul l’escargot et les couleurs’ (ο Πωλ το σαλιγκάρι και τα χρώματα) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάνοια.

-Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό και ποια τα μελλοντικά σας;

-Αυτή την στιγμή εργάζομαι πολλές ώρες στην εκπαίδευση, συνεπώς ο χρόνος μου είναι κάπως περιορισμένος. Παρόλα αυτά, έχω ήδη ολοκληρώσει δύο παιδικές ιστορίες με θέμα την κλιματική κρίση και το φαινόμενο του ρατσισμού. Έχω επίσης έτοιμα κάποια παιδικά ποιηματάκια, τα οποία σκέφτομαι να εκδώσω με την μορφή παιδικών ποιημάτων ή τραγουδιών. Τέλος, δεν σας κρύβω πως τον τελευταίο καιρό έχει μπει στο μυαλό μου η ιδέα της πιθανής έκδοσης ενός μυθιστορήματος.

-Τι συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο καλλιτέχνη;

-Θα αναφερθώ στο κομμάτι της παιδικής λογοτεχνίας που υπηρετώ.

Θα έλεγα να κρατά τα μάτια και τα αυτιά του πάντα ανοιχτά. Να ακούει και να μαθαίνει από τα παιδιά. Τα παιδιά όσο πιο μικρά, τόσες πιο πολλές αλήθειες λένε. Οι ιδέες του σεβασμού, της φιλίας, της πραγματικής αγάπης, του κινδύνου του περιβάλλοντος, του πολέμου δεν είναι τετριμμένες και δεν αποτελούν αυτονόητες αξίες για  όλους τους ανθρώπους. Θα έλεγα πως τα παιδιά είναι ο καθρέπτης μας. Και ένας καλλιτέχνης που αφουγκράζεται και μαθαίνει από τα παιδιά, έχει να πει πάντα κάτι νέο, που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Το πως θα περάσουν αυτές οι έννοιες στα παιδιά, αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι, ο καμβάς πάνω στον οποίο ο συγγραφέας πρέπει να δουλέψει.