• English
  • Ελληνικά

Γιάννα Γκιώνη (PC): Τέχνη για μένα είναι η ομορφιά και το μοίρασμα

Η Γιάννα Γκιώνη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη του Pierce College. Σπούδασε Θεατρική Σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (BA Goldsmiths University of London, MA Royal Holloway, University of London.) και Αγγλική Φιλολογία στη Φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ. Είναι υποψήφια Διδάκτωρ στο τμήμα Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και διδάσκει Drama στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα του ιδιωτικού κολεγίου Unicert (University of Staffordshire). Επίσης εργάζεται ως θεατρολόγος στα εκπαιδευτήρια ACS Athens.
Έχει μεταφράσει και σκηνοθετήσει τις εξής παραστάσεις στην Αγγλία και στην Ελλάδα: η Τελευταία Μαγνητοταινία του Κραπ του Σάμιουελ Μπέκετ, Δεσποινίς Τζούλια του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, Οι Τρεις Αδερφές του Άντον Τσέχωφ, Μεγάλες Προσδοκίες του Καρόλου Ντίκενς, Βόυτσεκ του Γκεοργκ Μπύχνερ, η Μέθοδος Γκρόνχολμ του Τζόρντι Γκαλθεράν και Όλα όσα γνωρίζω στ’αλήθεια του Άντριου Μποβέλ.
Η τελευταία της δουλειά Τα παιδιά του Ήλιου, του Μαξίμ Γκόρκι, παρουσιάζεται στο θέατρο 104, στο Γκάζι κάθε Κυριακή στις 21:00μμ έως 14 Απριλίου.

Image from iOS (49)

-Γιάννα, τι είναι η τέχνη για εσάς;
-Τέχνη για μένα είναι η ομορφιά και το μοίρασμα.
Η ομορφιά όχι με την έννοια σας αισθητικής απόλαυσης μόνο, αλλά και με την έννοια σας διέγερσης του νου και σας συγκίνησης των συναισθημάτων.
Και το μοίρασμα που για μένα είναι η ουσία σας Τέχνης. Η σχέση μου με τον θεατή είναι ο πυρήνας και η ερώτηση σε ό,τι κάνω. Κάθε φορά προσπαθώ να χτίζω μια εμπειρία για αυτή/όν. Ένα συναρπαστικό θεατρικό σύμπαν και την/ον καλώ να το κατοικήσει ελπίζοντας ότι θα την/ον συνεπάρει, θα την/ον ταρακουνήσει, θα την/ον στοιχειώσει. Κάθε φορά προσπαθώ να υπερβαίνω τα όρια μου και να παίρνω όλο και περισσότερα ρίσκα, να είμαι όλο και πιο ειλικρινής, όλο και πιο ανοιχτή και ευάλωτη καλώντας τον θεατή να κάνει το ίδιο. Σε μια κοινωνία που μας αναγκάζει να φοράμε όλο και περισσότερες πανοπλίες για να προστατευτούμε από τη σκληρότητα, τον ατομικισμό και τον κυνισμό γύρω μας η Τέχνη είναι σας Τόπος να γιορτάζουμε σας ευαισθησίες, την ευαλωτότητα και την ανθρώπινη μας ουσία.

-Μιλήστε μας για κάποιες στιγμές ξεχωριστές από τα σχολικά σας χρόνια στο Pierce.
-Στο Pierce είχα για πρώτη φορά την ευκαιρία να συνδεθώ βαθιά με ανθρώπους και να διαμορφώσω φιλίες που με σημάδεψαν για όλη μου τη ζωή. Η Κατερίνα Σαραντίδη, η Φαίη Χριστοδούλου, η Ελεονώρα Μπεγλή και η Μαριλί Βούλγαρη, ο Αναστάσης Τούρος ήταν οι άγγελοι της παιδικής μου ηλικίας. Μαζί τους γνώρισα τη φιλία ως ιδανικό και ως αξία για την υπόλοιπη ζωή μου. Τις ευχαριστώ γιατί πραγματικά πλούτισαν τη ζωή μου με παιδικές αναμνήσεις αγάπης, χαράς και τρυφερότητας.
Επίσης, γνώρισα καθηγητές και καθηγήτριες που μου έδωσαν πολλά και θα τους κουβαλάω για πάντα μέσα μου. Το χιούμορ του Σταύρου Τζουλάκη, η ποίηση της Ελευθερία Μαντά, η ειλικρίνεια του Βασίλη Μελά, η ενθάρρυνση της Στέλλας Στασινός…

-Τι εφόδια σας έδωσε το Σχολείο μας, τόσο για τη ζωή σας, όσο και για την τέχνη;
-Το σχολείο με βοήθησε πολύ στα αγγλικά μου καθώς το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό και από την πρώτη γυμνασίου κάναμε κλασικά λογοτεχνικά κείμενα και είχαμε Αμερικάνους καθηγητές. Όταν πήγα μετά στην Αγγλική φιλολογία η σχολή μου φάνηκε παιχνιδάκι.

-Μιλήστε μας για την θεατρική παράσταση “Τα παιδιά του Ήλιου” που ανεβάζετε στο θέατρο 104, στο Γκάζι.
-«Τα παιδιά του ήλιου» είναι ένα έργο που γράφτηκε από τον Μαξίμ Γκόρκι το 1905 στην τσαρική Ρωσία.
Η υπόθεση λαμβάνει χώρα το 1862 στη Ρωσία εν μέσω μιας επιδημίας χολέρας και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς πραγματεύεται τις κοινωνικοπολιτικές πτυχές ενός βιολογικού φαινομένου. Περιγράφει την στάση των ελίτ, των επιστημόνων των καλλιτεχνών των ανθρώπων του πνεύματος μπροστά σε μια ανθρωπότητα που υποφέρει και πλήττεται από δεινά όπως η φτώχεια οι αρρώστιες, οι κακουχίες. Είναι ένα έργο που με πάρα πολύ χιούμορ μιλάει για πολύ πικρές αλήθειες.
Στην παράσταση μας έχουμε μεταφέρει το έργο στο σήμερα επιχειρώντας να φέρουμε αντιμέτωπη τη σύγχρονη συνθήκη με την ιστορικοπολιτική πραγματικότητα της εποχής με σκοπό μέσα από αυτή τη σύγκρουση να γεννηθεί κάτι νέο που ίσως ρίξει φως στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα σήμερα.

-Εργάζεστε ως καθηγήτρια- θεατρολόγος σε εκπαιδευτήρια. Πώς αισθάνεσθε που καθοδηγείτε την νέα γενιά;
Δεν αισθάνομαι ότι καθοδηγώ κανέναν αντιθέτως αισθάνομαι ότι τα παιδιά με καθοδηγούν. Έχω την τύχη να εργάζομαι σε ένα διεθνές σχολείο, το ACS Athens, και να έρχομαι σε επαφή με παιδιά από διαφορετικές εθνικότητες, θρησκείες, κουλτούρες και παραδόσεις με αποτέλεσμα να βγαίνω κάθε μέρα όλο και πιο πλούσια όλο και πιο γεμάτη όλο και πιο σοφή από την επαφή μου με τα παιδιά. Τα παιδιά με διδάσκουν καθημερινά τι θα πει αγάπη, σεβασμός στη διαφορετικότητα, ευγένεια και καλοσύνη.

-Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό και ποια τα μελλοντικά σας σχέδια;
-Αυτήν την περίοδο κάνω το διδακτορικό μου πάνω στο γερμανικό θέατρο και διδάσκω στο ιδιωτικό κολέγιο Unicert (Staffordshire University).
Παράλληλα, προετοιμάζουμε πυρετωδώς με τον θίασο Indigo Theatre Project το επόμενό μας βήμα. Η κάθε νέα μας παράσταση είναι μια διαδρομή που κρύβει μήνες διαβάσματος, έρευνας, μελέτης, αναλύσεων, συζητήσεων, τσακωμών, δοκιμών, προβών και πολύ σκληρή δουλειά από όλες/ους μας. Νιώθω πολύ τυχερή γιατί έχω βρει ανθρώπους που μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη, το ίδιο πάθος, την ίδια αφοσίωση για αυτό που κάνουμε και συμπορευόμαστε μαζί από το 2018 και εύχομαι για πολλά, πάρα πολλά ακόμα χρόνια.

Leave a comment