• English
  • Ελληνικά

Χλόη Ακριθάκη (PC): Η τέχνη είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου.

Η Χλόη Ακριθάκη γεννήθηκε στο Δυτικό Βερολίνο και μεγάλωσε σε ένα έντονα καλλιτεχνικό περιβάλλον. Τελείωσε το Pierce College στην Αθήνα και το 1987, επέστρεψε στο Βερολίνο όπου σπούδασε φωτογράφος και οπτική επικοινωνία.

Έχει εργαστεί ως φωτογράφος και graphic designer ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με την οργάνωση μεγάλων εκθέσεων και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα της έχει εκθέσει σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Γερμανία και στην Τσεχία.

Η Χλόη ζει μεταξύ Πράγας, Αθήνας και Βερολίνο όπου δραστηριοποιείτε όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και με τη διαχείριση του έργου του πατέρα της, Αλέξη Ακριθάκη.

Τι είναι η τέχνη για εσάς;

Η τέχνη είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου. Μεγάλωσα δίπλα σε καλλιτέχνες, το φιλικό μου περιβάλλον αποτελείται κυρίως από καλλιτέχνες, κι ανάθρεψα καλλιτέχνες· τα τρία μου παιδιά σπούδασαν μουσική, τα δύο από τα οποία στη συνέχεια έγιναν επαγγελματίες μουσικοί.

Όπως είπε ο πατέρας μου:

«Tέχνη είναι ο βαθύς πόνος, ο βαθύς έρωτας».

241397813_903124180329542_669489282226735719_n

Της Παναγίας

241280274_177387447834316_1236345744197613219_n

17 Amaryllidos st. Blues

Πώς σας επηρέασε η τέχνη του πατέρα σας στην οπτική σας για την τέχνη;

Αυτό είναι κάτι που ακόμη το βρίσκω. Όσο κι αν έχω τη δική μου προσωπικότητα και τη δική μου οπτική γωνία, όσο κι αν προσπάθησα να απομακρυνθώ και να δημιουργήσω κάτι διαφορετικό, κάθε τόσο βρίσκω μέσα μου κάτι από τον πατέρα μου. Καμιά φορά δεν ξέρω αν είναι τα γονίδια ή το ότι μεγάλωσα κοντά του και ανάμεσα στα έργα του – σίγουρα έχουμε και οι δύο μεγάλη αγάπη για το χρώμα. Καμιά φορά βάζω μία φωτογραφία μου δίπλα σε ένα δικό του έργο και συνειδητοποιώ πως τα χρώματα είναι ακριβώς τα ίδια. Κι αυτό, ενώ τα έργα μας έχουν γίνει σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και σε διαφορετικές χώρες.

Τι εφόδια σας έδωσε το Pierce τόσο για τη ζωή σας, όσο και για την τέχνη;

Στο Pierce είχα την ευκαιρία να οργανώσω διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα και να ασχοληθώ με τη διακόσμηση διάφορων εκδηλώσεων γλιτώνοντας πολλές ώρες μαθημάτων (!) Το πιο σημαντικό που έχω κερδίσει – κι έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια- είναι οι φιλίες!

Ξεχωριστές στιγμές από τα σχολικά χρόνια στο Pierce;

Έχω όμορφες αναμνήσεις! Ειδικά από τις γιορτές που οργανώναμε, τα θεατρικά και τις εκδρομές!

241362597_541983173691130_22111984206028605_n

Η σκάλα

Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;

Ασχολούμαι με την οργάνωση του αρχείου και την έκδοση του Catalogue raisonne (κριτικού καταλόγου) του έργου του πατέρα μου και φυσικά με τη φωτογραφία.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο καλλιτέχνη;

Δε μου αρέσει να δίνω συμβουλές, ούτε ακόμη και στα παιδιά μου. Προσπαθώ να κρατάω τη γνώμη μου για τον εαυτό μου και να τα υποστηρίζω όπου μπορώ σε αυτό που εκείνα έχουν επιλέξει να κάνουν. (Αυτό, βέβαια, θα μπορούσε να είναι μία συμβουλή για τους γονείς των νέων καλλιτεχνών )

241557166_632450747726973_3009849792507826503_n

So bye bye

Μιλήστε μας για την αλληλεπίδραση της φωτογραφίας και του κειμένου στην έκθεση που παρουσιάζετε στην Έπαυλη Τσιροπινά – Ποσειδωνία στη Σύρο

«Η φωτογραφία συλλαμβάνει, λένε, μια πραγματικότητα. Πόσες όμως ερμηνείες επιδέχεται αυτό που λέμε πραγματικότητα;» γράφει η Βίβιαν Αβρααμίδου Πλουμπή, συγγραφέας, φίλη μου και συνοδοιπόρος στο πρότζεκτ “ΦΩΤΟγραφίες” . Με τη Βίβιαν γνωριστήκαμε στην Πράγα

όπου ζούμε και οι δύο εδώ και χρόνια. Το πρότζεκτ ΦΩΤΟγραφίες ξεκίνησε σαν ένα παιχνίδι, σαν ένας διάλογος ανάμεσα σε δύο φίλες και έτσι, μας βγήκε αβίαστα και αυθόρμητα. Η Βίβιαν εμπνέεται από φωτογραφίες μου και πλάθει λιγότερο ή περισσότερο φανταστικές ιστορίες. Η έκθεση παρουσιάστηκε πρώτη φορά στην Γκαλερί 7 στην Αθήνα εν μέσω πανδημίας και τον Ιούλιο, μία πιο καλοκαιρινή επιλογή ΦΩΤΟγραφιών, παρουσιάζεται στην   Έπαυλη Τσιροπινά στην Ποσειδωνία της Σύρου.

240655319_1523290028012305_3326707254187896975_n

(φωτογραφία της Chloe Akrithaki)

κείμενο Vivian Avraamidou Ploumbis :

≈ Ο καπετάνιος ≈

Καθόταν στο σαλόνι του καραβιού, με την πλάτη γυρισμένη στη θάλασσα, σκεφτικός, μετρώντας με το κομπολόι του, ποιος ξέρει τι; Τις ώρες μέχρι την επέμβαση που θα έκανε η κυρά του; Τα χρόνια που ήταν μαζί; Σκεφτικός και συνοφρυωμένος. Ίσως πάλι να υπολόγιζε το κόστος των νοσηλίων. Μια τέτοια επέμβαση ήθελε γεμάτες τσέπες. Με παρακάλεσε να πάω μαζί τους, μια και είχα παρτίδες με την πρωτεύουσα. Πώς να πω όχι;

Καπετάνιο το λέγαμε όλοι οι φίλοι στο νησί, κι εκείνος φούσκωνε. Χαμπάρι δεν έπαιρνε πως του κάναμε πλάκα.

Λάτρευε τα καράβια και κάθε απόγευμα που μαζευόμασταν όλοι για καφέ φάτσα με τη θάλασσα, μας έπρηζε με λεπτομέρειες που όσο τις καταλαβαίναμε, άλλο τόσο μας ενδιέφεραν. Μας έβαζε κάτω σαν μαθητούδια και μας ζάλιζε με τις ονομασίες και τις επιδόσεις τους. Σε ποιους; Εμάς, που για τους πιο πολλούς, τα καράβια ήταν όλα ένα πράγμα· πλεούμενα που γλιστράνε στο νερό. Μας έλεγε τι μεταφέρει ο κάθε τύπος, πού ταξιδεύει το καθένα, από τι είναι φτιαγμένο. Και για εκείνο το άλλο, το «μέσο προώσεως», που εμένα μού θύμιζε τους απλήρωτους λογαριασμούς μου στην διαφημιστική εταιρεία. Κι όταν δεν τον αντέχαμε άλλο, γυρνάγαμε ο καθένας στην εφημερίδα του, κι εκείνος, χωρίς κοινό πια, βυθιζόταν στο περιοδικό του· τη Ναυτική Ελλάδα.

Κτηματομεσίτης ήταν ο καπετάνιος. Αυτό διάλεξε να γίνει, τότε, στα χρόνια που γινόσουνα σχεδόν ό,τι ήθελες. Κι όλοι αναρωτιόμασταν πώς πρόδωσε τη μεγάλη του αγάπη· τη θάλασσα.

Δίπλα, η κυρά του, είχε γύρει το κεφάλι στο στήθος κι είχε αποκοιμηθεί. Έσκυψα στο αυτί του και του ψιθύρισα: «Έλα καπετάνιο, πάμε λίγο έξω να σου φυσήξει λίγο το αεράκι. Θα σου κάνει καλό. Πάμε μέχρι εκεί, στην κουπαστή. Να σε πάρει λίγο η αύρα της θάλασσας. Της αγαπημένης σου θάλασσας.» Σήκωσε το κεφάλι, με κοίταξε με δεμένο το φρύδι και μου απάντησε: «Αγαπημένη η θάλασσα; Όχι δα! Πώς σου ΄ρθε! Είναι στριφνή η θάλασσα. Τι ν ’αγαπήσεις από δαύτην; Μοχθηρή! Όλο κρυμμένα μυστικά! Δεν αγαπώ τη θάλασσα, κακώς κατάλαβες. Τα καράβια αγαπώ.» Και πριν προλάβω να αντιδράσω, συμπλήρωσε στα γρήγορα: «Με ζαλίζει η θάλασσα.» Μού ήρθαν γέλια, μα κρατήθηκα. Δεν είπα τίποτα. Ήταν κι εκείνη η αγωνία που είχε για την επέμβαση.

Ούτε και τώρα, στο ταξίδι του γυρισμού, δεν λέω τίποτα. Κι ας πήγαν περίφημα τα πράγματα. Το φυλάω, και αναλογίζομαι το χουνέρι που θα του κάνουμε όλοι μαζί στο νησί, όταν πω πως ο καπετάνιος… την τρέμει τη θάλασσα.

241633059_973343910181278_2849168125997722519_n

Μεσημεριανές προβολές

241629531_321301393102449_2115003850371364093_n

Επέτειοι

Τι μελλοντικές εκθέσεις ετοιμάζετε;

Η έκθεση «Πορτρέτα, Τοπία» μαζί με τον Φίλιππο Τσιτσόπουλο παρουσιάζεται στην Cask Gallery στη Λάρισα μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου. Επίσης, παίρνω μέρος σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εχω δύο μεγάλα πρότζεκτ πάνω στα οποία δουλεύω συστηματικά. Το ένα, #studiovisit είναι φωτογραφίες καλλιτεχνών στα ατελιέ τους. Αλλά ακόμη χρειάζονται το χρόνο τους. Όταν ολοκληρωθούν θα εκτεθούν!

Leave a comment